خارج کردن دندان
کشیدن دندان، درمان های معمول دندانی است که توسط طیف وسیعی از پزشکان با درجات مختلف تجربه در جراحی دهان و تنظیمات بالینی مختلف ارائه می شود. در حالی که دندانپزشکی مدرن بر بیماران تمرکز دارد که دندان های خود را تا زمانی که ممکن است حفظ کنند، کشیدن دندان هنوز هم معمولا انجام می شود. بنابراین، بسیار مهم است که همه پزشکانی که کشیدن دندان را انجام می دهند، از اصول اولیه این درمان آگاه باشند تا این روش ها را به طور ایمن و موثر انجام دهند.
این مقاله بر روی کشیدن دندان بدون جراحی تمرکز دارد تا امکان بحث در مورد این اصول اساسی را فراهم کند. برداشتن دندان بدون جراحی متکی به انبساط پیشرونده حفره استخوانی است که دندان در آن قرار می‌گیرد و حرکت کافی دندان را ایجاد می‌کند و در نهایت اجازه می‌دهد تا دندان از فک خارج شود. کشیدن دندان بدون خطر نیست و تمام عوامل بالینی و بیمار که بر این خطر تأثیر می‌گذارند باید در طی فرآیند رضایت در نظر گرفته شوند و با بیمار در میان گذاشته شوند.
اناتومی و فیزیولوژی
آناتومی مربوط به کشیدن دندان به محل کشیدن دندان بستگی دارد و در در نظر گرفتن تکنیک های بیهوشی مناسب و خطرات احتمالی کشیدن دندان بسیار مهم است.
ماکسیلا
فک بالا اصطلاحی است که به فک بالا داده می شود. فک بالا بخشی از میانی صورت را تشکیل می دهد و دندان های بالایی را در قسمت تحتانی خود می پوشاند و حفره دهان را از کف بینی و سینوس های فک بالا را در قسمت فوقانی آن جدا می کند. صفحات قشر فک بالا نازکتر از صفحات فک پایین هستند و قشر باکال نازکتر از قشر کامی است. قشر باکال نازکتر، نفوذ بهتر بی‌حسی موضعی را از طریق روش نفوذ فوق پریواستئال تسهیل می‌کند. استخوان نرم‌تر و نازکتر امکان انبساط راحت‌تر حفره دندانی را فراهم می‌کند و معمولاً راحت‌تر از فک پایین برداشتن دندان را تسهیل می‌کند.فک بالا نسبت به فک پایین دارای عروق بیشتری است که به بهبود سریعتر و بهتر پس از کشیدن کمک می کند.
فک پایین
فک پایین به فک پایین اشاره دارد. شکل فک پایین را اغلب می توان به شکل «نعل اسبی» ساده کرد. بدن فک پایین قسمتی از استخوان منحنی افقی است که با ناحیه سمفیزیال در جلو، دندان های پایینی را نگه می دارد. بدن فک پایین به سمت عقب در زاویه فک پایین ختم می شود و سپس استخوان به صورت عمودی به عنوان رامی فک پایین ادامه می یابد. جنبه برتر فک پایین شامل فرآیندهای کرونوئید است. قسمت قدامی کرونوئیدها ادامه قسمت راموس است و قسمت خلفی تاج یک طرف شکاف فک پایین را تشکیل می دهد. در خلف فرآیندهای کرونوئید، همچنان در قسمت فوقانی فک پایین، سرهای کندیل قرار دارند که در حفره گلنوئید استخوان های تمپورال قرار دارند. بین کندیل و دیواره حفره یک دیسک مفصلی قرار دارد. این ساختارها با هم مفصل گیجگاهی فکی را تشکیل می دهند.
استخوان فک پایین دارای قشر و استخوان ترابکولار ضخیم‌تری است و نسبت به فک بالا عروق کمتری دارد و به سمت کشیدن‌های سخت‌تر و پاسخ درمانی کندتر تمایل دارد.در قسمت داخلی رامی فک پایین، سوراخ فک پایین قرار دارد. در مجاورت سوراخ فک پایین یک برآمدگی استخوانی به نام لینگولا قرار دارد. لینگولا در حفره دهان قابل لمس است و یک نقطه عطف آناتومیکی مهم برای اجرای بلوک عصب آلوئولار تحتانی فراهم می کند.
اعصاب
درک آناتومی شبکه حسی، که دندان‌ها، استخوان اطراف و بافت نرم را عصب می‌کند، برای درک چگونگی راحت کردن کشیدن برای بیمار بسیار مهم است. عصب پنجم جمجمه ای (CN V) که به عنوان عصب سه قلو نیز شناخته می شود، به سه شاخه اصلی تقسیم می شود. اولین شاخه (V1) عصب چشم است که پیشانی، چشم ها و بینی را عصب می کند. شاخه دوم (V2) عصب ماگزیلاری است، یک عصب حسی که حس را به قسمت زیادی از یک سوم میانی صورت می‌رساند و به اعصاب آلوئولار فوقانی تقسیم می‌شود که حس دندان فک بالا را فراهم می‌کند.
عصب آلوئولار فوقانی خلفی مستقیماً از عصب فک بالا منشعب می شود و دندان های مولر فک بالا و لثه های باکال مجاور آن را عصب دهی می کند. یکی دیگر از بخش‌های عصب فک بالا، عصب فرواوربیتال است که به عصب آلوئولار فوقانی قدامی و عصب آلوئولار فوقانی میانی تقسیم می‌شود و به ترتیب دندان‌های قدامی و پرمولرها را به همراه لثه‌های اطراف آنها عصب می‌کنند.عصب کام سخت نیز توسط شاخه های عصب فک بالا تامین می شود، به ویژه اعصاب پالاتین بزرگ و نازوپاتین، که برای تامین حس استخوان کام بیشتر منشعب می شوند. بیهوشی این اعصاب و بخش های فرعی آنها کشیدن دندان بالایی را تسهیل می کند. تکنیک های رایج بیهوشی برای دندان های فک بالا شامل ارتشاح باکال و پالاتال و بلوک های عصبی منطقه ای است.
عصب فک پایین سومین شاخه از عصب سه قلو (CN V3) است. عصب فک پایین به قسمت تحتانی صورت، از جمله فک پایین، دندان های پایین، مخاط دهان، دو سوم قدامی زبان، چانه و لب پایین، عصب حسی می دهد. عصب فک پایین به تنه قدامی و خلفی تقسیم می شود. تنه خلفی به اعصاب آلوئولار زبانی و تحتانی تقسیم می شود. عصب زبانی دو سوم قدامی زبان را عصب می کند اما حس چشایی را ایجاد نمی کند. عصب آلوئول تحتانی دندان های فک پایین، موکوپریوستوم آنها و لب پایین و چانه را عصب دهی می کند.
عصب آلوئولار تحتانی از طریق سوراخ فک پایین وارد فک پایین می شود و در داخل استخوان در کانال فک پایین حرکت می کند. دوباره از طریق سوراخ ذهنی به عنوان عصب ذهنی از استخوان خارج می شود. بیهوشی عصب آلوئولار تحتانی قبل از اینکه از طریق سوراخ فک پایین وارد استخوان شود، بلوک عصب آلوئولار تحتانی را تشکیل می دهد.عصب لینگوال جدا از عصب آلوئولار تحتانی وارد حفره دهان می شود و به سمت قدامی و تحتانی سطح داخلی فک پایین می رود و از مجاورت باله های مولر سوم فک پایین عبور می کند.[12] این در هنگام در نظر گرفتن کشیدن دندان مولر سوم فک پایین و خطرات مرتبط با آن مرتبط است.
سینوس ماگزیلاری
سینوس ها فضاهای پر از هوا هستند که با مخاط پوشانده شده اند. سینوس های ماگزیلاری (یا آنترا) یکی از چهار جفت سینوس پارانازال در جمجمه هستند. سینوس ماگزیلاری از طریق دهانه خود با قسمت میانی حفره بینی ارتباط برقرار می کند. کف آنترال می‌تواند در مجاورت باله‌های دندان‌های خلفی فوقانی قرار گیرد یا نوک دندان‌ها می‌توانند در داخل آنتروم قرار گیرند. یکی از پیامدهای احتمالی برداشتن دندان‌های خلفی فوقانی، ایجاد یک ارتباط دهانی آنترال (OAC) است که اگر اپیتلیال شود، می‌تواند به یک فیستول دهانی آنترال (OAF) تبدیل شود.[13] خطر این امر باید همیشه قبل از برداشتن دندان های خلفی فوقانی از طریق رادیوگرافی ارزیابی شود و در طول فرآیند رضایت باید با بیمار گفتگوی مناسب انجام شود.
دندان ها
هنگام برنامه ریزی برای کشیدن دندان، آناتومی خود دندان ها در نظر گرفته می شود. مورفولوژی ریشه هر دندان باید در نظر گرفته شود – از جمله تعداد ریشه ها، واگرایی یا همگرایی، طول ریشه، شکل ریشه، ارتباط ریشه با ساختارهای مجاور، گشاد شدن ریشه ها، و هرگونه پرکردن یا درمان ریشه موجود. تاج نیز باید در نظر گرفته شود، به ویژه هنگام ارزیابی پوسیدگی، زیرا این امر بر امکان برداشتن دندان به طور کلی تأثیر می گذارد. در نهایت، وضعیت استخوان اطراف باید ارزیابی شود، زیرا هر گونه تحلیل این استخوان به دلیل آسیب شناسی آپیکال یا بیماری پریودنتال در تعیین پیچیدگی کشیدن دندان کلیدی خواهد بود.
نشانه ها
کشیدن دندان به دلایل زیادی می تواند به بیماران ارائه شود. در حالی که همیشه تاکید بر حفظ تا حد امکان دندان است، مواردی وجود دارد که این دیگر امکان پذیر نیست یا به نفع بیمار است.
پوسیدگی دندان
هنگامی که پوسیدگی دندان به طور قابل توجهی پیشرفت کرده است، اغلب بافت دندان سالم کافی برای ترمیم هر نوع وجود ندارد. این امر دندان را غیرقابل ترمیم می کند و کشیدن دندان را به عنوان تنها گزینه درمانی مناسب باقی می گذارد. پوسیدگی به طور گسترده ای به عنوان دلیل اصلی برای برداشتن دندان پذیرفته شده است.
آسیب شناسی پالپ / آپیکال
عواقب رایج پوسیدگی دندان، آسیب شناسی پالپ و پری آپیکال است. کشیدن دندان برای دندانی با پاتولوژی پالپ یا آپیکال که با درمان ریشه قابل رفع نیست یا پس از درمان ریشه قابل ترمیم نیست، توصیه می شود. در برخی موارد، کشیدن دندان زمانی نشان داده می‌شود که بیمار ترجیح می‌دهد درمان ریشه انجام ندهد اما همچنان دوست دارد دندان درمان شود.
